Donderdag 7 oktober – van Chita naar Mogocha … eehh, Skovorodino

Pogingen om in Mogocha een hotel te vinden waren tot dusver kennelijk niet succesvol. De ploegleiding ging daarom al rond 4 uur vanochtend op weg, om ter plekke een ultieme poging te ondernemen. Voor de rest van de deelnemers was een iets rustiger tempo voorzien. Toen we even na achten buiten kwamen viel er een beetje sneeuw (ach wat leuk, dachten we nog!).

Het lukte goed om Chita uit te komen maar daarmee was de goede weg richting het oosten nog niet gevonden. Afijn, een paar keer op en neer rijden en navraag doen bij bereidwillige Russen (toch jammer dat ze alleen Russisch spreken -:)) en rond negen uur bevonden we ons op een gloednieuwe weg met als bestemming Khabarovsk , 2052 km en voor ons 4 dagen verder!

Inmiddels was het ‘beetje’ sneeuw overgegaan in een heuse sneeuwbui met laaghangende donkergrijze wolken. Meldden we gisteren nog dat we het einde van de herfst meenden te bespeuren … nu zaten we toch echt in het begin van de Siberische winter! Een bijzondere realisatie, om begin oktober met temperaturen onder nul door een laag sneeuw door het verre Oost-Rusland te reizen.

De weg bleef onverminderd van zeer goede kwaliteit. In Chita werd beweerd dat die was aangelegd omdat Poetin een tijd terug de regio had bezocht. Hoe dan ook, wij waren er blij mee, we hadden zeker 650 km te gaan en de sneeuw hielp niet. Van het landschap waar we door reden hebben we niet veel meegekregen, behalve dat het erg op de vlaktes en bomen van gisteren leek.

Rond 13 uur kwam de SMS boodschap binnen: "in Mogocha is geen hotel, we rijden door naar Skovorodino". Waarschijnlijk zo’n 350 km verder, waardoor de dagteller op 1.000 km uit zou komen. De invulling van de rest van de dag laat zich raden. Asfalt, sneeuw, regen, blij met onze quattro! Aan de nieuwe weg heeft zich nog geen activiteit ontplooit, restaurantjes zijn er helemaal niet, benzinestations nauwelijks en niet altijd met slang –:).

In de loop van de middag klaart het weer op. We houden het vol om ruim 100 km/uur te rijden, samen met de Landrover en de Landcruiser. In de auto een biscuit, mandarijn en water als lunch. Het landschap is fantastisch mooi, kleurrijk en enorm leeg. Dit is waarachtig, in de woorden van de Lonely Planet, "Russia’s distant end of the line, the wild wild east".

Het blijkt uiteindelijk een terechte spreuk. Vanaf de mooie lege asfaltweg duiken we de laatste 20 km een onverharde weg (met wasborden -:)) op die ons naar het centrumpje van Skovorodino brengt, waar we in drie verschillende hotels alle kamers van het dorp in gebruik nemen.